zor zamanında tek başına kalan insan

kötü bir durumdur allah düşürmesin

herkesin zor zamanında yanındadır ama kendi zor zamanında yalnızdır

bu durum onu üzse de gereksiz bir kalabalık yerine yalnızlığı yeğleyen insandır. zor zamanında yanında olan kimsenin gerçekten yanında olmadığını bilen insandır.

bunla yıkılmadıysan korkma,hiçbir şey yıkamaz artık seni.

elini goge acabilen hicbir insan yalniz degildir. bence.

yanlızlığa alışır. zamanla kimseye ihtiyacı kalmaz. kaybedecegi biseyde olmaz (bkz: ben )

ya çok kötü bir dosttur ya da dostları çok kötüdür.

bu evreyi yaşadıktan sonra hayata daha sağlam adımlarla basıyor insan. tek bir insana dahi minnet etmiyor. duvar gibi oluyor. daha güçlü daha dik. ama daha duygusuz..

zor zamaninda yanında göremeyince normal zamanda kimseyi istemiyorsun abi. ben o gün ölmediysem daha da ölmem kafası. şerefsiz kalabalıktansa şerefli yalnızlık iyidir.

zor zamanda herkes yalnızlaşır zaten insan doğası gereği dünyanın yazılı olmayan kanunlarından biridir. asıl önemli olan tek başına kaldığında zor zamanları nasıl atlatabildiğindir.

bide bunun şey türü var sen o kadar acı çekmişsin ölmekten beter olmuşsun hiçbirşey olamamış gibi eski samimiyetle davranmalari delirtiyor beni bu nasıl yüzsüzlük amına koyim bi insan olun ya biraz karakterli olun yeter

yanınızda biri olsun istersiniz ama beklentiler üzer

bundan sonra diğerlerine bir sınır çiziyorsunuz arkadaşlar kendi kendinizi kaldırıyorsunuz her daim. diğerleri ise ben onun en yakınıyım ya ayaklarında takılıp bir bok bilmeden ot gibi yaşıyorlar.

ben. ne anne-babam ne de kardeşlerim sikine takmadı hiç. ben de geçen hafta alayına rest çektim. sonra süt dökmüş kediye döndüler. yok öyle yağma, herkes önünden yiyecek. herkesin herkeste hakkı vardır bu hayatta. o kadar. ben bir mevzuda katrilyonda bir haksız olsam bile defalarca özür dilerim. allah kalbimi biliyor, kimseyi kırmak istemem. ki bilinçli bir şekilde yapmam. yaptıysam allah affetsin. yapmamalıydım. gel gör, hep en sıkışık anımda mal gibi kaldım hayatta. iki insana çok güvendim. onlar da buradaki şahane adamlar. recep cetinin sol ayagi ve osmannuri. biri dükkanıma kefil, diğerinin ise kredi kartını kullanıyorum. ikisi de vaktinde beni satmıştır asfgjklşi. aha yüzlerine diyorum. olsun, dert değil. şu iki adamın samimiyetini ailemden tek bir kişiden gördüm, o da çok uzakta benden. neyse işte, böyle mevzular büyütüyor insanı. bakalım nereye kadar büyüyeceğiz.

eğer o zor zamanlarının da üstesinden tek başına kalkarsa, kimseye ihtiyacı olmaz o insanın

kurt kışı geçirir yediği ayazı unutmaz. (bkz: oyuna dewamke)

Bu benim işte herkesin derdini dinlerim sonuna kadar çözüm bulurum derdi bitince bile sorarım hep nasılsın diye Bana gelince mi boşver ya geçer

en hakikatiyle atlatan insandır

(bkz: en zor zamanda yalnız bırakılan insan) 'dan evrilmiştir.

4-5 aydır ne çektiğimi bir ben bir allah biliyor. üstümden tır mı geçti desem yoksa enkaz altında kaldım mı desem bu nasıl söylenir bilmiyorum. bir allah’ın kulu çıkıp demedi ki nasılsın? güçlü olduğumu galiba insanlara çok iyi benimsetmişim ama inanın çok güçlü değildim. gözünün önünde eridim bazı insanların, çıkıp demedi ki “ya bu kızın neyi var acaba?” beklentim yoktu ama niye sitem ediyorum dimi. çünkü çıkıp “beni niye arayıp sormuyorsun?” deme hakkı buluyorlar kendilerinde, içime öyle dert olmuş ki ağır konuştum. pişman değilim yine olsa yine yaparım.

tek başına atlattıktan sonra hayatının kalanında kimseye ihtiyaç duymayacak insandır.

Bence herkes bu durumu en azından bir kere yaşamıştır.. O çaresizlik hissi insanı yer bitirir.. Bazen uzunca süre düşündükten, ağladıktan ve iyice yıprandıktan sonra o zor zaman dediğin dönemden kurtulabiliyorsun ki bunu başarırsanız bir daha kimseye pek eyvallahınız olmayacak.. Bazen de hiç tanımadığınız birinin uzattığı minik bı el bı ses bile yine kendi kendinize o zor zamandan kurtulmanıza yardımcı olacaktır.. İki duruma da açık olun... Güçlü olmak çok zor evet ama bazen mecburuz...

Bu dönemden gelmiş geçmiş her birey ‘Yalnız doğduk, yalnız öleceğiz. yalnız geldik, yalnız gideceğiz.’ moddosunu artık benimsemiştir.

Genelde tek başıma kalmayı sevdiğimden zor ya da kolay zamanımda birinin olup olmaması koymuyor

olması gerekendir. zor zamanlarda tek başına alınan kararların verimliliği ileriki dönemde zor zamanlarında tek başına kalmamasını sağlayacaktır.

Bence bu gibi durumlarda asıl meselenin kişinin zor zamanlarını tek başına atlatması olmadığını düşünüyorum. Bence asıl mesele; normal zamanlarında çevresindeki birçok insanın zor zamanlarında yanında olup onlara destek olan bir insanın, kendi zor zamanlarında ona destek olan birisinin olmayışının vermiş olduğu hayal kırıklığıdır. Yoksa her insan içinde bulunduğu her türlü zorluğu bir şekilde aşacaktır. Düştükçe yaralanacak ancak her seferinde ayağa daha güçlü kalkacaktır. Ama siz çevrenizdeki insanlar tökezlediklerinde kollarına giriyor, düştüklerinde ellerinden tutup kaldırıyorken, benzer durumları yaşadığınızda yanınızda kolunuza girecek, elinizden tutup sizi kaldıracak birilerinin olmayışı (özellikle zor zamanlarında yanınızda olup kaldırdığınız kişilerin size sırtını dönmesi) bu zor zamanlarınızı daha zorlu kılar diye düşünüyorum. Tabii kişi tarif ettiğim gibi çevresindeki insanların sorunlarını çözmek için canhıraş koşturan birisi ise. Zaten böyle bir insan değilseniz, kusura bakmayın ama siz de zor zamanlarınızda yalnız kalmaya mahkumsunuz... (bkz: düşene tekme atmak)

burada insanın canını acıtan şey kimsenin nasılsın diye sormaması değil aslında. her türlü desteği ve ilgiyi gösterdiğin insanların seni köpek yerine bile koymadığını fark etmek canını yakıyor. insanı üzen şey vefasızlık . yoksa zaten kim ne derse, ne yaparsa yapsın insan yine kendi başına çözüyor bi şeyleri. ama değer verdiğin, vaktini ayırdığın, kendince emek verdiğin insanlar tarafından görmezlikten geldiğinde kendinden verdiğin her şey ve her saniyenin ne kadar boşa gitmiş olduğunu fark edince kalbi kırılıyor insanın.

bu anlarda hep cenin pozisyonunda kıvrılma ihtiyacı hissederim

özünde iyiliğe dair inancı varsa hiçbir şey onu içinden söküp alamaz. bakmayın siz film ve kitaplara. hepsi kurmaca ve çöp en temelde. iyi insan iyidir. onu allah’ın izniyle hiçbir şey değiştiremez. insan bazı konularda cidden leş gibi biri olabilir ancak bazı konularda çelikten kapıdır. ne yaşadıkları ne de gördükleri onu kötü biri yapamaz. buna zor zamanlar dahil. ve o anlarda yalnız kalması.

O zor zamanları tek başına atlattıktan sonra bambaşka bir boyuta geçiş yapıyorsun. İnsanları gözden çıkarmak daha kolay bir hal alıyor. Daha umursamaz bir tavır takınıyorsun. İhtiyacım varken yoktunuz, şimdi olmasanız da olur kafasına giriyorsun. En azından benim için öyle. Şu an hiç kimse bana diyemez ki ‘en zor zamanında yanında ben vardım şimdi neden böyle’. Yoktunuz kardeşim. Ben orada yalnızdım.

bende bu kronik rahatsızlık sanırım. hep yalnız kaldım, kalmak istedim, hep iyiyimişim gibi davrandım veya çevremdekiler gerçekten iyi olmadığımı anlamadı. aileme sorsanız onların biricik kızları, kız kardeşleriyim ama gelin görün ki "ya aevins senin neyin var, gerçekten iyi misin kızım? diyen 1 allahın kulu yok.:)

Yıllardır aynı cümleyi kuruyorum: "bu da geçer" Bazen bunu demek çok zor oluyor. İsyan bayraklarını çektiğim ya da sitem ettiğim zamanlar da oluyor ama bir noktada ağzımdan bu cümle çıkıyor. Sonra, bir şekilde ayağa kalkıyorum. Yaşanılan(lar)ı sindirmek ve toparlamak bazen çook zaman alabiliyor ama geçiyor. Bu sürecin sonunu anlatan en güzel cümlelerden biri kemal varola ait; "Acı geçiyor, acı elbette geçiyor ama acı çekmiş olmak geçmiyor."

zor zamanlardan ciktiginda paraya tapmaya baslamiyorsa hak ehlidir.

İnsanı olgulaştırır, her şeyin farkına vardırır.

Bana değer vermeyen insanları hayatımdan çıkarayım dedim, ilk sevgilim sonra da en yakın arkadaşım çıktı hayatımdan. Hem zor bir zaman oldu hem de tek başıma kaldığım…

Kalabalığın içinde tek kaldım ben etrafımda varlar ama olmamaları daha güzel benim için hiç değilse seni yaptığın yapmadığın için suçlayan olmuyor